جیمز اسکات در اقتصاد معنوی دهقان، اخلاق معاشی اقتصاد روستایی پیش از سرمایه داری را چنین شرح داده است.

تمرکز قدرت و تجاری شدن کشاورزی در دوران ما اساس حیات روستاها را برهم زده است؛ زیرا دهقانان را از مجموعه سنت هایی که عرفا سبب دوام و بقایشان می شد، جدا کرده است. اسکات می گوید که الگوهای همیاری، سخاوت و بخشش اجباری و زمین اشتراکی همه سنت هایی بودند که خانوارهای بی خرمن را از گرسنگی نجات می دادند. از نظر اسکات، نکته مهم «رمانتیک کردن قرارومدارهای اجتماعی» روستا نیست و فرض نمی کند که این مناسبات «اساسا مساوات طلبانه» باشد، بلکه روستا دارای «مکانیسم بازتوزیعی ملایم اما مهمی» است که حداقل حمایت از جمع را به خصوص در مواقع بحرانی تامین می کند.