یکی از ژانرهای سریال سازی، مجموعه های تاریخ معاصر است که تا به امروز در مناسبت های مختلف شاهد آن بودیم. البته ساخت سریال های تاریخ معاصر نسبت به تاریخ گذشته دشوارتر است، زیرا عوامل سازنده مجموعه های تاریخ گذشته برای دکور به سراغ شهرک سینمایی- تلویزیونی غزالی و شهرک دفاع مقدس می روند یا در شهرستان های مختلف دکورهای عظیم را برای کار طراحی می کنند، اما این اتفاق برای کارهای تاریخ معاصر نمی افتد و این موضوع، کار کارگردان و تهیه کننده را سخت می کند. آنها باید کل تهران و شهرستان های مختلف را بگردند تا بافت کوچه ها و خیابان هایی را پیدا کنند که به تاریخ معاصر نزدیک تر باشد و بعد با روتوش مدیران هنری به آن مقطع زمانی نزدیک کنند و باید زمان زیادی برای این امر صرف کنند. نه تنها معماری شهری، بلکه وسایل نقلیه، لباس بازیگران، گریم چهره ها و... هم باید با آن زمان تطابق داشته باشد.

البته سختی کار به این بخش ها محدود نمی شود و باید بازیگرانی دعوت به کار شوند که به قول معروف بینی عمل کرده نباشند! زیرا در برهه تاریخ معاصر عمل های زیبایی میان بازیگران و عموم افراد جامعه باب نشده بود. بنابراین کارگردانی که دست روی ساخت یک اثر تاریخ معاصر می گذارد، باید خیلی مراقب باشد و به ظرافت های کار توجه کند، زیرا مردم آن مقطع زمانی جامعه را به یاد دارند و کوچک ترین اشتباه توسط کاربران در فضای مجازی دست به دست می چرخد و حتی از آن شوخی های با نمک هم در می آید. به همین دلیل کارگردان و تهیه کننده باید دشواری های زیادی به تن بخرند.

از آثار موفق و شاخص تاریخ معاصر می توان به سریال کیف انگلیسی اشاره کرد که نقطه آغاز و عطف در ساخت مجموعه های تاریخ معاصر بود و ضیاء الدین دری همه انرژی اش را برای ساخت این اثر گذاشت.

همچنین از دیگر آثار موفق، سریال های جلیل سامان از جمله ارمغان تاریکی، پروانه، نفس، وضعیت سفید اثر حمید نعمت ا...، تا صبح کار مجید جوانمرد و... است. البته نمی توان منکر زحمات دیگر کارگردانانی که تاریخ معاصر ساخته اند، شد؛ اما برخی کارگردانان سختی بیشتری به جان خریدند تا خروجی قابل قبولی برای مخاطبان داشته باشند تا کاملا با فضای کار همذات پنداری کنند.