حر به میدان می آید؛ زردپوش و با کلاهخودی بر سر که بالایش دو پر بزرگ چون دو پرچم نیمه برافراشته، در اهتزازند. در یک دستش شمشیری و در دست دیگرش بلندگویی که رجزخوانی رسایش را تا ده ها متر دورتر از میدان معرکه می برد. آوازخوانی مرد با مارش و موسیقی غمگنانه عزا درهم می آمیزد و شوروحالی غریب به میدان رزم می دهد. تعدد و تنوع شعرهای تعزیه ای که از حفظ دارد و صدای زیبا و پرطنین و هنر موسیقایی و آوازخوانی اش، آنچنان شوروحالی به تعزیه داده، که صدها جفت چشم را میخکوب و خیره به میدان کرده و نفس ها را در سینه حبس، نگاه ها اما دودو می زند، میان جمعیت سبزپوشان و سرخ پوشان میدان، نگاه ها چرخ می زند و چرخ و می