علی بن حسین-سلام خدا بر او و پدرش-به قامت ایستاد و مردمان خاموش شدند. پس بعد از حمد خدای و ذکر رسول فرمود:ای مردمان! هرکه مرا می شناسد، می شناسد و هرکه نمی شناسد، خود را به او می شناسانم؛ من علی بن حسین بی علی بن ابی طالبم. فرزند آن که در کنار فرات سر از تنش جدا کردند، بی آن که گناهی کرده یا خونی بر گردن داشته باشد. منم فرزند آن که حرمتش دریدند و حق نعمتش نداشتند و داشته اش بردند و اهل و عیالش اسیر گرفتند. منم فرزند آن که آن مایه زخم بر او زدند تا طاقتش برفت و به زجرش کشتند. من فرزند چنین کسم. همین فخر بسم.

ای مردمان! شما را به خدا، به یاد دارید که نامه ها به پدرم نوشتید و او را فریفتید و عهد و میثاق کردید و بیعت آوردید؟ و آخر با او قتال کردید تا او را کشتید؟ چه زشت اراده ای کردید و چه بد توشه ای برای خود پیش فرستادید. پس به چه روی در رسول خدا خواهید نگریست، آن گاه که شما را گوید «خاندانم کشتید و حرمتم شکستید، شما از امت من نیستید...»

خدا رحمت کند هرکه اینک اندرزم بنیوشد و در راه خدا و رسول و اهل بیت رسول وصیتم بپذیرد؛ که ما به رسول خدا تاسی کرده ایم.

گفتند: ای فرزند رسول، شنواییم و پذیراییم و از تو روی نمی گردانیم. خدایت بیامرزد، آنچه فرمان است بفرمای که دوستانت را دوست می داریم و دشمنانت را دشمن. بفرمای تا یزید را ببندیم و بیاوریم که بیزاریم از هرکه بر تو و بر ما ستم کرد.

فرمود: هیهات، هیهات، ای غداران مکار، به آنچه می خواهید نمی رسید. می خواهید با من همان کنید که با پدرم کردید؟ نه. از شما تنها همین خواهم که رهایمان گذارید، نه با ما باشید و نه بر ما.