وزیر بهداشت با مردم بد حرف می زند. وزیر راه هم با مردم بد حرف می زند. ظاهرا این دو وزیر از بهترین های کابینه دولت آقای روحانی اند اما کسی با آمار و ارقام کاری ندارد. مردم آنچه را می بینند، قضاوت می کنند. آنچه مردم می بینند اصلا خوشایند نیست. برخورنده است. زشت است و آزار دهنده. معلوم است این وزرای محترم برای چنین منصبی آموزش ندیده اند. کسی به آنها نگفته وزارت و وکالت و ریاست آدابی دارد. ظاهرا وقتی وزیر و وکیل می شوند چیزهایی به آنها می آموزند. مثل اینکه کدام دکمه کت را باید ببندید یا اینکه در مواجهه با همتای خارجی خود چگونه ادب و احترام دیپلماتیک را به جای آورید اما هیچ کس به آنها نمی گوید با فرادست و فرودست چگونه باید رفتار کنی تا بتوانی هم کار ملک را پیش ببری و هم محبوب خالق و مخلوق باشی. البته بعضی از رفتارها اکتسابی نیست. باید در جوهره و ذات آدمیزاد باشد. فروتنی و خاکساری و متانت را نمی توان به دیگری آموزش داد اما بالاخره می توان با آموزش، کمی از ناهنجاری ها را کنترل کرد. می دانم چیزی که می گویم زیادی ایدئالیستی است اما به حکم وصف العیش نصف العیش می گویم: ای کاش در آن فرصت دو ماهه تعویض دولت قدیم و جدید روزی یک ساعت برای وزرا وقت بگذارند و این بزرگواران را بسپارند دست چند آدم حسابی ادبیات خوانده و چیز فهم تا اندکی برای شان گلستان سعدی و مرصادالعباد و قابوسنامه و سیاست نامه و دیگر متون حکمی و ادبی پارسی را بخوانند بلکه اندکی در رفتار و گفتار این عزیزان تاثیری بگذارد. البته درستش این است که این آموزه ها از دبستان تا دانشگاه تدریس شود تا در ذهن و ضمیر همه مردم پا سفت کند اما حالا که کار از دست رفته می توان برای حفظ آبروی دولتمردان به چیزی که گفتم، فکر کرد. شاید این پیشنهاد زیادی رمانتیک و شاعرانه به نظر برسد اما به هرحال یک پیشنهاد است و تا زمانی که کسی فکر بهتری به نظرش نرسیده می توان به آن اندیشید.