آرشیو سه‌شنبه ۳ مهر ۱۳۹۷، شماره ۵۲۰۹
رسانه
۵
یادداشت

بوی ماه مهر

صبا داریان

پاییز اولین فصل سال نیست، اما از راه رسیدنش همیشه به منزله نوعی شروع دوباره است و شور و تکاپو و جنب وجوشی تازه را به دنبال دارد. طبیعت خودش را برای خوابیدن حاضر می کند و بشر در هیاهوی زردها و نارنجی های خزان برای شروعی دوباره به راه می افتد.

تقویم مهر ماه تقریبا برای همه ، بزرگ و کوچک و میانسال و جوان و کودک، با نامی آشنا و بویی آشناتر گره خورده است؛ نام مدرسه و کتاب و تحصیل و بوی کاغذهای کاهی دفتر مشق و پخش شدن جوهر خودکار در غروب های کشدار مهر ماه. نام کوکب خانم باسلیقه و حسنکی که دیر کرده بود و بوی نارنگی نوبرانه ای که در گوشه ای از میز آخر کلاس بلند می شد…

خاطرات مهرهای کودکی مان را که مرور می کنیم، در کنار تمام این صداها و بوها و رنگ های خزان، حضور برجسته عنصری دیگر را هم پررنگ و جان دار به خاطر می آوریم. حضور تلویزیون، رسانه ای که از کودکی هایمان تا همین حالا جایگاهش را حفظ کرده و حتی به منزله عضو مهمان همه خانواده های ایرانی در گوشه ای از خانه حضور دارد، تصویرش دیده و صدایش شنیده می شود و نیازهایشان را پاسخ می گوید. حالا این روزها تلویزیون هم همراه با بزرگ تر شدن ما تغییر کرده است. دیگر زمان پخش برنامه هایی که مختص به کودکان یا نوجوانان باشد محدود و مختصر نیست و با تاسیس شبکه های تخصصی چون نهال و پویا و امید، مخاطبان کوچک تر رسانه، فرصت پیدا کرده اند در ساعت های مختلف شبانه روز بیننده و تماشاگر برنامه های مختص گروه سنی شان باشند.