از قزوین آمده. جوان لاغراندام و میانه قدی است. تکیه زده به دیوار درمانگاه اعصاب و روان. نگاهش را به زمین دوخته و بی تفاوت به سر و صداهای اطراف نوک پای راستش را همچون میخ به زمین می کوبد بدون هیچ توقفی. معلوم نیست توی سرش چه می گذرد. شاید ناراحت است از این حضور. شاید به خانه فکر می کند، شاید هم غرق در توهمات! چند لحظه بعد نوبتش می شود. مرد سن و سال داری که آنطرف تر نشسته از جایش بلند می شود و دست پسر جوان را می گیرد و می رود اتاق روانپزشک. آدم هایی که در سالن درمانگاه ایستاده اند به نظرم دو دسته اند، دسته ای که بی صدا با چهره هایی غمگین و بی روح انتظار می کشند و دسته ای که مدام در حال اعتراض و درگیری با اطرافیان خود هستند.