سال ها پیش توی محله ما پسر شروری زندگی می کرد که از داده های خدا به جای عقل، هوش، معرفت، مرام و باقی خوبی ها، فقط بر بازو و هیکل تنومند نصیبش شده بود. از بدی ها چیزی کم نداشت. بددهان بود. ادب نداشت، دروغ می گفت. حق دیگران را ضایع می کرد و البته سر گردنه را می بست و حق و حساب می گرفت. البته خیال نکنید سر گردن بستنش مثل مثل کاکارستم بود. در مقیاس او نبود. گردنه کوچه بود و رهگذران هم بچه های کوچک تر از خودش. از میان آنها ضعیف تر ها را ردیف می کرد گوشه دیوار و هر چه می خواست به آنها می گفت و هر بلایی که می خواست سرشان می آورد. هر چه بزرگ ترها به او می گفتند آدم باشد، نمی شد که نمی شد. راه خودش را