در انقلاب های ایرانی، به دلیل ماهیت استبدادی رژیم های پادشاهی، یعنی این واقعیت که دولت نماینده هیچ طبقه ای نبود و در راس طبقات قرار نداشت، بلکه فوق طبقات قرار داشت و از اجتماع جدا بود، این تضاد دائمی دولت و ملت و تضاد دائمی دولت و اجتماع سبب می شد، هر وقت فرصتی پیش آید، جامعه به شکل یکپارچه قیام کند.