. هرکسی با آثار و اخلاق هنری افشین شاهرودی (تولد 16 مهر 1329)، عکاس و شاعر، آشنا باشد، می داند که او جزو خلاق ترین چهره های نسل خود به شمار می آید و روحی آکنده از جست و جوگری و نوآوری دارد و کنکاش در بخش های دیده نشده جهان جزو مشخصه های مهم معنوی آثار اوست. افشین شاهرودی شاعر، چهره ای است که درک او از عکاسی آثارش را جذاب و چشمگیر کرده است، شاهرودی در حرکت های خلاقه بین ژانرها در شعر خود، آثاری متفاوت خلق کرده که هم لبه تیز انتقاد نسبت به مقلد بودن در آنها به چشم می آید و هم اینکه اثرگذاری بر ذهن و خلق خواننده دارد. اما نکته دیگر در مورد شاهرودی که شاید بی ارتباط با وابستگی فامیلی او با شاعر مهم و اثرگذار دهه های گذشته اسماعیل شاهرودی نباشد، صمیمیت اعتراض و گفت و گو در شعر شاهرودی است. آثار شاهرودی را نگارنده از سال های پایانی دهه چهل می شناسد، در آن دوران عکس ها و شعرهای او در اکثر محافل ادبی و هنری مورد بحث بود، افراد آثار شاهرودی را هم نوآورانه دیده بودند و هم صمیمی، او انسانی عصیانگر و در عین حال نزدیک در ذهن شعرهای خود داشت که شاعران جوان آن سال ها را جذب خود می کرد. هرچند حاشیه هایش مانند بعضی شاعران هم نسل او آنچنان نبود که در مرکز توجه اهالی گفت و شنود میهمانی های شبانه باشد، خلاقیت و شخصیت اثرش چنان بود که اکثر چهره های جدی آن دوره او را بخوبی بشناسند و در مورد سبک و روش او صحبت کنند. در همکاری های ادبی و هنری شاهرودی نیز می توان دید که همیشه متواضعانه رفتار کرده، یعنی سهم خلاقیت را بدون تنگ نظری دیده تا آنجا که گاه سهم عالی شاهرودی تحت الشعاع این موضوع قرار گرفته است. برایم فرصتی پیش نیامده که خیلی زیاد با افشین شاهرودی صحبت کنم، یا نشست و مراوده داشته باشم، همه ارتباط ما با هم خلاصه شده در برخوردهای اتفاقی در برنامه های فرهنگی و ادبی و چندتماس تلفنی در همه سال های گذشته، اما می توانم بگویم هربار قرار شده به ده نام از میان شاعران نوآور نسل او فکر کنم، شاهرودی در ابتدای نام ها بوده و شخصیت آگاهی هنری و نبوغ وی در خاطرم مانده است. این متن مختصر اشاره ای است به دور دست های نزدیک شعر و هنر شاهرودی و پیشنهادی است.