یکی ابلهی شب چراغی بجست

که بی او نشد عقد پروین درست

خری داشت آن ابله کوردل

به جان خودش، جان خرمتصل

چنان شب چراغی که ناید به دست

به خواری بر آن گردن خر ببست

من آن شب چراغ شهنشاهیم

که روشن کن ماه تا ماهیم

مرا لیکن این بخت ابله شعار

چنان بسته بر گردن روزگار

اگر معنی شعر «شب چراغ» را بدانیم، معنی شعر کم و بیش واضح است. (شب چراغ: گوهری که در شب مثل روز بدرخشد). شاعر نالیده که نسبت من و زمانه، مثل نسبت آن گوهر و این ابله و خرست. اگر سری به گوگل بزنید، همه جا شعر را به اتفاق به نام فردوسی نقل کرده اند. آشنایان سبک فردوسی می دانند که با هزار من سریش به فردوسی نمی چسبد، ولی گویا صاحب دلی آن را متناسب با زبان حال حکیم توس دیده و به نام او سند زده. در حالی که شعر از «ملا زمانی » شاعر معاصر شاه عباس است. همان که داستانی مشهور با شاه عباس دارد؛ صاحب تذکره نصرآبادی نوشته: «شاعر زبردستی بود، اگرچه دیوان او دیده نشد؛ اما از اشعار او ظاهر می شود که خیلی قدرت داشته. مشهور است که دیوان خواجه حافظ را جواب گفته، به خدمت شاه عباس برده، گفت: دیوان خواجه حافظ را جواب گفته ام. شاه فرمود که: جواب خدا را چه خواهی گفت؟!» (تذکره نصرآبادی، ص349، چاپ ناجی نصرآبادی، انتشارات اساطیر، 1378: تهران)