گاهی وقت ها آدم ها یک چیزی توی ذهنشان است اما یک چیز دیگری می گویند. مثلا خود من در مطلب هفته قبلم که در همین روزنامه «شرق» به تاریخ سوم مهرماه چاپ شد، برای معرفی عباس یمینی شریف شعر «من یار مهربانم» توی ذهنم بود اما موقع نوشتن مطلب، نوشتم «ای نام تو بهترین سرآغاز» و یک جور بی ربطی عباس یمینی شریف را با نظامی گنجوی توی یک قوطی کردم که همین جا از خوانندگان آن مطلب پوزش می طلبم. اما فکر می کنم خیلی از ما مدت هاست این طوری شده ایم، یعنی توی ذهنمان یک چیز دیگر است اما وقتی می خواهیم حرف بزنیم یا بنویسیم، یک چیز بی ربط دیگر می گوییم. نمونه اش همین اوضاع فعلی جاری است. مثلا کاسب توی ذهنش این است که