وقتی اوضاع به هم می خورد و به صورت انواع بحران ها خود را نشان می دهد، مقصر پیدا کردن ماموریت همگانی می شود، انگار همه دنبال سیبل تقصیرات هستند تا هم تنش های فکری خود را آزاد کنند و هم اینکه بتوانند با شناسایی فرد دیگری به عنوان مقصر، نقش خود را در حد یک قربانی تقلیل دهند. در وضعیت فعلی کشور که شاخص های اقتصادی زیاد امیدوار کننده نیست، همچنین به واسطه پیشرفت ارتباطات که هر فردی می تواند افکار و نظراتش را به جامعه عرضه کند، می بینیم که این مقصریابی هر روز تکرار می شود. سیستم آموزشی یکی از مقصرهای همیشگی است که البته در شرایط بحران، کمتر به آن پرداخته می شود و اکثرا ایرادها به این سیستم در مواقع