وقتی عبدالحسین تیمورتاش و علی اکبر داور، 90 سال پیش، مصمم شدند تا محصلانی از ایران، عازم فرنگ شوند، هیچ ‎گاه فکرش را هم نمی کردند که از پس 9 دهه، تعداد دانشجویان ایرانی خارج از کشور به چندده هزار نفر(طبق گفته معاون علمی و فناوری رئیس جمهوری در مرداد 1397؛ 48 هزار نفر و مسئول دبیرخانه نهاد رهبری در امور دانشجویان ایرانی خارج از کشور در آذر 1396؛ 70 هزار نفر) برسد. در 86 سال پیش از آن، هرچه محصل اعزام شده بود، فرزندان متنفذان و متمکنان بودند اما حالا قرار بود با بورس دولتی، فرزندان اقشار معمولی به اروپا فرستاده شوند، زیرا طبق نوشته روزنامه اطلاعات «تا قبل از آن، اعزام محصل به اروپا، اختصاص به طبقه اعیان و اشراف و ثروتمندان داشت و توده مردم نمی توانستند فرزندان خود را به خارجه بفرستند.»