یک اثر هنری برجسته همواره طی اعصار و در ذات خود چنین پیامی را به مردم و منتقد یادآور می شود: «کسی راز مرا داند که از این رو به آن رویم بگرداند.» مردم اغلب در سطح اعجاب و شگفتی تحت تاثیر نمای اثر هنری یا تعابیر شاعر قرار می گیرند و چیزی متفاوت به روند احساس آنان افزوده می شود که تا مدت ها با آن دلخوشند. برای نمونه اعتقاد به نفوذ کلام حافظ آن را به تفال می کشاند و برخی غزلیات شاعر را حفظ کرده و معمولا با برداشتی در لایه های نخست اثر به روح خود تعالی می بخشند و سینه به سینه آن را نقل می کنند. اما منتقد در این سطح از پندار و برداشت باقی نمی ماند، او بر آن است