گل بو فیوضی: به خیال جایی دور، جایی که خیلی ها غربت می نامندش چمدان بسته بودم. بار اول عجیب بود. سفری به دل داستان ها، به گذشته ای آشنا در زمان شاید. در پرواز چشم هام را که بستم و به سرزمین چند سال آینده زندگی ام فکر کردم فقط رنگ بود و رقص و عطر خوش غذا و ادویه هایی که هر جای دنیا مزه کرده بودم جز هند. در سال های خاکستری جنگ آواز فیلم های هندی کودکی ما را رنگ زده بود. حالا من آنجا بودم. برفراز آسمان شهری که هزار قصه داشت، هزار ماجرای شاد و غمگین؛ بمبئی. هنوز پایم به زمین نرسیده بود که هرم شرجی هوا مخلوط با عطر کاری و زیره نشست به مشامم. از راهروها گذشتم و رسیدم به صف طولانی