ایران، نظامی کهن از طبیعت و زیست انسانی است که اغلب وجه طبیعی اش را در فهم مان از آن نادیده می گیریم؛ به ویژه امروز که بسیار بسیار از ماهیت طبیعی ایران فاصله گرفته و ایران را تاریخ انسان ها و اشیایی که برساخته اند، می پنداریم. در بیان ایران، از شمس و مولا و زرتشت و بخارا سخن می گوییم، اما کمتر یادمان می آید که ایران کدام طبیعت است که از دیرباز در آن زندگی طبیعی شکل گرفته و به یادگار مانده است. به همین خاطر، مفاهیم انسانی و شیئی ایران، بر مفهوم طبیعی آن غلبه پیدا کرده و ضرورت های حفظ طبیعت آن مورد غفلت قرار گرفته است. اینک طبیعت، از خواب چندین و چندساله بیدار شده و خود را خراب و سینه خراشیده