شانزدهم مهرماه امسال مرد بزرگی رخ در نقاب خاک کشید که اگر چه سنش در آستانه یکصد سالگی بود، برای دانای فرهیخته و سخاوتمندی چون او عمری اندک بود. چرا که اگر یک قرن را رد کرده بود می توانست همچون گذشته بر علم و دانایی بسیاری از کسان دلبسته فرهنگ و ادبیات ایران بیفزاید و رفتار و گفتارش الگویی برای زیست پاک باشد. کاری که برای او اغلب اوقات فراتر از کتاب هایی می رفت که او در سال های مختلف زندگیش نوشته بود. خودش فرهنگ غنی و ارزشمند گویایی بود که عصرهای چهارشنبه به سخن در می آمد و بخشی از آنچه در حافظه و سینه داشت به میهمانان منزلش باز می گفت. میهمانانی که در میانشان از شاعر جوان تشنه آموختن تا دکترای