امیرکبیر درک کرد که به مقتضای طبع سرمایه داری جدید و صنعت ماشینی، که ابتکار آن به دست دول استعمارگر بود، آنان سعی خواهند کرد برای رواج بازار مصنوعات و محصولات صنعتی خویش و تضعیف بنیه مالی ملت های عقب افتاده، صنایع دستی و ملی این کشورها را نابود کنند؛ بنابراین همپای هدایت کشور به راه صنعت ماشینی، تلاش های فراوانی را هم برای توسعه و تکمیل صنایع دستی مبذول داشت. امیر دستور داد لباس نظامیان از شال پشمین مازندرانی تهیه شود و شال های دستی کرمانی را طوری ارتقای کیفیت داد که با شال های کشمیری رقابت می کرد و بنابراین معروف به شال امیری شد.