تا قرن گذشته ساختار اقتصاد ایران مبتنی بر کشاورزی و تجارت متمرکز در یک بازار شکل گرفته بود. تجارتخانه های سنتی و مدیران آنها که اصطلاحا بازاری و زمین داران بزرگ که خان نامیده می شدند، معمولا مورد احترام عموم مردم بودند و نفوذ خوبی هم درحاکمیت داشتند. توسعه صنعت محور در کشور با تاخیر قابل توجهی نسبت به انقلاب صنعتی در غرب، در اوایل قرن گذشته با ایجاد معدود صنایعی که عمدتا تحت تملک و مدیریت دولتی قرار داشتند، آغاز شد. در نیمه سده گذشته و برنامه های توسعه اقتصادی دهه 40 و با مشارکت بخش خصوصی تحصیلکرده و تکنوکرات، تولید صنعتی رونق گرفت و علاوه بر رشد قابل توجه اقتصادی و توزیع یکنواخت تر ثروت در کشور، منجر به تولد یک مرکز بسیار تاثیرگذار در معادلات قدرت شد.