چین با دنبال کردن الگویی که از سوی بسیاری از قدرت های درحال ظهور شکل می گیرد، ویژگی های نظم بین المللی را که موجب ظهور این کشور شده زیر سوال می برد. به نظر می رسد پکن به این نتیجه رسیده که تحقق جوان سازی ملی این کشور را ملزم می دارد که نظمی بین المللی را شکل دهد که سازگاری بهتری با منافع و ارزش ها و هنجارهایش داشته باشد.

چین به عنوان دومین اقتصاد بزرگ دنیا، ممکن است در جنبه هایی از رهبری آمریکا اخلال و اما و اگرهایی ایجاد کند اما پکن درک می کند که فاقد توانایی برای به چالش کشیدن جدی آن رهبری است. دلایل بسیاری برای تردید در مورد توانایی چین برای بسط نقش رهبری بین المللی اش در میان مدت و بلندمدت وجود دارد.