رنو؛ خودروساز نگون بخت

لویی رنو، صنعتگر بزرگ فرانسوی و از پیشگامان صنعت خودروسازی در قرن بیستم، 24 اکتبر 1944 در 67 سالگی چشم از جهان فروبست. لویی از همان سال های اولیه جوانی به ماشین آلات و فناوری علاقه مند بود. خانواده ثروتمند لویی نیز با فراهم آوردن شرایط تاسیس یک کارگاه، او را در این راه همراهی کردند.

لویی اولین خودروی خود را در سال 1898 با یک موتور 75/ 0 اسب بخاری تک سیلندر ساخت. لوئی 21 ساله یک مهندس جوان بود که پیش از تصمیم به گسترش شرکتش، چند پروتوتایپ طراحی و ساخته بود. وی با دیدن قابلیت های تجاری این فناوری جدید تصمیم به همکاری با برادرانش مارسل و فرناند گرفت که تجربه کار در کارخانه پدرشان را داشتند. آنها با کمک یکدیگر در سال 1899 شرکت رنو فرر (به معنای برادران رنو) را راه اندازی کردند. اولین کارخانه رنو در شهر کوچک بیانکو در حومه غربی پاریس ساخته شد.این کارخانه خودروهای دو سرنشین با موتور تک سیلندر و سیستم انتقال قدرت طراحی شده توسط رنو را تولید می کرد.ریاست شرکت در سال 1900 دچار تغییرات بنیادینی شد. رنو در سال 1903 ساخت موتورهای خود را آغاز کرد؛ رنو تا آن زمان موتورها را از De Dion-Bouton خریداری می کرد. شرکت برادران تصمیم گرفت که خودروهای گرانقیمت و بزرگ یا کابین بسته را تولید کند. در سال 1906 خیابان های پاریس 250 خودروی لوکس رنو را در خود می دید که با موتورهای دو سیلندر مدرن خود می توانستند تا 35 کیلومتر بر ساعت سرعت بگیرند.رنو در سال 1905 یکی از بیشترین حجم فروش های خود را تجربه کرد.

هفتم آبان 1333 شاه قرارداد ایران با کنسرسیوم را امضا کرد. این قرارداد روز پیش از آن در مجلس سنا تصویب شده بود. سنای وقت با کمترین مخالفت آن را به تصویب رسانده بود. براساس این قرارداد که به «قرارداد امینی-پیج» نیز معروف شده است، برخلاف قانون ملی شدن نفت ایران بازهم اکتشاف و استخراج و فروش نفت را به دست شرکت های خارجی سپرد و ایران به دریافت حق الامتیاز پنجاه-پنجاه اکتفا کرد.