در مورد کیفیت زندگی شهری صحبت بسیار است و تا آرمان های شهرسازان پیش می رود. در این مقاله برعکس بدون آرمان گرایی و روی زمین و از کوچک ترین اقداماتی که می تواند شهر را کیفیت ببخشد سخن می رود.

دکتر داریوش شایگان در کتاب «در جست وجوی فضاهای گمشده» می گوید: «تا آنجا که به یاد دارم همیشه در فضاهای از هم گسیخته زندگی کرده ام. فضاهایی که نه تنها شکل و محتوا در آنها هم زیستی و هم پیوندی منسجم و مطلوب نداشتند، بلکه یکسره حاکی از گسست ها و کژتابی های ذهنی بودند. هیچ چیز سر جایش نبود، چرا که در وضعیت بینابینی به سر می بردیم، وضعیتی که در آن بقایای دنیای قدیم به مدرنیته کج و معوجی که به زحمت استقرار می یافت، پوزخند می زد. همجواری تکه های بی تناسب و عوامل ناهمگون و روی هم قرار گرفتن تصادفی اشکال ناهمساز، همواره برای من حسی از زندگی کردن در برهوتی بی نام و نشان را داشت…»