مردم کم و بیش با داوری آشنایی دارند، به این صورت که تا اختلافی در خانواده یا میان دوستان اتفاق می افتد شخصی را برای وساطت انتخاب می کنند تا اختلافشان را با نفوذ کلام و احترامی که میان افراد دارد، فیصله دهد. این شخص ریش سفید فامیل یا روحانی مسجد یا یکی از دوستانی است که افراد برای آنها احترام خاصی قائل هستند. این شیوه رسیدگی غیررسمی و دوستانه است که از قدیم تاکنون در بسیاری از اختلافات دوستانه و خانوادگی استفاده می شود.

پیشرفت جوامع بشری به فراخور ارتباطات اجتماعی و پیچیده شدن ارتباطات به دلیل ظهور شرکت ها و انواع مبادلات پولی و… منجر شده و مردم را ناگزیر کرده تا برای رسیدگی به اختلافاتی که از این رهگذر به وجود می آید به دادگاه ها مراجعه کنند. این حق مردم است که عدالت را احساس کنند اما وجود پرونده های بی شمار و مراجعات متعدد به محاکم باعث شده قضات با وجود تلاش های شبانه روزی باز هم از سرعت تولید پرونده ها عقب باشند و در نتیجه معضل اطاله دادرسی پیش بیاید. اینجاست که نهاد داوری حقوقی می تواند به کمک مردم و دستگاه قضایی بشتابد و از ورود پرونده های بی شمار قضایی به دادگستری جلوگیری کند.

اما داوری حقوقی چیست؟ این داوری، داوری حقوقی است که قانونگذار نیز در باب هفتم قانون آیین دادرسی، فصلی را به آن اختصاص داده، نهادی که برای رسیدگی به اختلافات پیچیده مردم و حتی اختلاف میان دوستان به روش غیرقضایی ایجاد شده است.

مردم می توانند بعد از بروز اختلاف و حتی قبل از آن یک نفر داور را برای رسیدگی به اختلافات خود به توافق برگزینند و بهتر است فردی با تحصیلات حقوقی و آگاه به این مسائل انتخاب شود.

داوری حقوقی مزیت هایی همچون کم هزینه بودن، کوتاه بودن زمان رسیدگی، حق انتخاب فرد رسیدگی کننده و ارتباط مستقیم با او و محرمانه بودن رسیدگی را برای افراد به ارمغان می آورد.

داوری به عنوان نهاد مردمی حل و فصل اختلاف، پیشینه ای به قدمت تاریخ دارد که در قرآن کریم نیز به آن اشاره شده است. داوری حقوقی با مزیت هایی که دارد، می تواند از بار روانی افراد در جریان رسیدگی به پرونده ها بکاهد به نحوی که با فراغ بال و رضایت بیشتری از جانب فرد گرفتار به احقاق حق او رسیدگی شود.

کارشناس ارشد حقوق خصوصی