یک وقت من در کربلا در حرم امام حسین(ع) بودم که امام به حرم تشریف آوردند. کربلا، در سال هفت زیارت مخصوصه دارد. نجف سه زیارت مخصوصه دارد. علاوه بر شب های جمعه، ایشان هفت زیارت را مقید بودند که به کربلا مشرف بشوند ولی شب های جمعه نمی‏رسیدند به حرم مشرف بشوند. ایشان در حرم مثل سایر متعبدین، مقید بودند دعا و نماز بخوانند. سایر آقایان علما این جور نبودند، حرم آنها ده دقیقه و فوقش یک ربع ساعت طول می‏کشید و دعا را هم از حفظ می‏خواندند و دو رکعت نماز می‏خواندند و می‏رفتند؛ اما امام مثل سایر مردم می‏نشستند و از روی مفاتیح دعا و زیارت می‏خواندند. (1)

علاقه امام به اهل بیت(ع) در حد وصف ناشدنی است. امام عاشق آنها هستند؛ عاشقی که تا صدای «یاحسین» بلند می‏شود بی‏اختیار اشک می‏ریزد. امام با اینکه در برابر مصیبت ها صابر هستند و حتی در برابر مشکلاتی چون شهادت حاج آقا مصطفی اشک نمی‏ریزند اما به مجرد اینکه یک روضه‏خوان بگوید «السلام علیک یا اباعبدالله» قطرات اشک از دیدگانش سرازیر می‏شود(!) (2)