(بدان ای سالک راه خدا!) دنیای مذموم آن است که در ما هست و ما را از مبدا کمال دور می کند، و به نفس و نفسانیت خودمان مبتلا می کند.

دنیای مذموم همین است که انسان توجه (و وابستگی) به آن داشته (باشد)، ولو به یک تسبیح و به یک کتاب چه بسا که دل بستن یک کسی به یک (تسبیح) و به یک کتابی به دنیا بیشتر توجه کرده باشد تا دل بستن یک کس دیگری به یک پارکی و باغی…(1)