شهادت امام حسن عسکری(ع) در هشتم ربیع الاول سال 260 هجری قمری نقطه عطفی در تاریخ اسلام و سرآغاز عصر جدیدی در حیات اجتماعی مسلمانان محسوب می شود، چرا که در این مقطع دوره حضورعینی امام معصوم در میان مردم عادی پس از دو قرن ونیم به پایان رسیده وعصر غیبت، آغاز گردید. از این رو دوران امامت آن حضرت را می توان دوره تسهیل و آماده سازی امت جهت انتقال از دوران «امام حاضر» به عصر«امام غایب» نامید. از جمله ویژگی های این دوران تبیین مفهوم «مهدویت» و معرفی مصداق امام غایب ومصلح جهانی به مسلمانان بود. آن حضرت نور امیدی فراسوی حیات بشری تاباند تا در تاریک ترین و ظالمانه ترین مقاطع تاریخی، باور مومنانه به استقرار عدالت جهان گستر، نوع انسان را از تکاپوی حق طلبانه و عدالت خواهانه باز ندارد و همواره افق روشنی پیش روی بشریت گشوده باشد.