(بدان ای سالک راه خدا!) این کمال(مال و مقام) مجازی و وهمی است که در برابر کمال حقیقی قرار دارد.

کمال حقیقی آن چیزی است که هیچ کس نمی تواند آن را از انسان بگیرد، مانند: عالم شدن که نه در این عالم از انسان جدا می شود و نه بعد از انتقال به نشئه دیگر، چون مربوط به صفات نفسانیه است و ملکات حسنه ای را برای انسان فراهم می کند و آن ملکات تا قیامت همراه انسان باقی می ماند. اما کمال وهمی و خیالی، یک شبه از دست می رود و تلاش چندین ساله آدم را نیست و نابود می کند. گویی که انسان سال ها برای رسیدن به سراب تلاش کرده بود و اکنون به پوچی آن پی برده است. «کافران کارهایشان مانند سرابی در بیابان است که شخص تشنه آن را آب می پندارد و به سویش می شتابد، اما هنگامی که به آن می رسد، چیزی در آنجا پیدا نمی کند. (نور- 39)

اگر این بینایی و تیزبینی در دنیا برای آدمی حاصل نشود، در زمان مرگ و به طور اکمل در سرای آخرت برای همه عیان خواهد شد که هر مقصدی غیر از خدا سرابی بیش نبوده است. یعنی همه بعد از مرگ خواهند دید تمام آنچه که در عالم بود، ملک طلق خدا است و تمام ریاست ها و حکومت ها باطل بوده است. حکومت ماسوی الله باطل می شود و ندای آن روز این است که «لمن الملک الیوم، لله الواحد القهار» (غافر-16) با این همه آیا باز هم جاه طلبی ارزش و مطلوبیت دارد؟! (1)