آنچه امروز «سامانه موقعیت یاب جهانی» نامیده می شود و در لایه لایه زندگی ما حضور دارد و تقریبا عموم مردم از آن برای تعیین مسیر استفاده می کنند در ابتدا برای ارتش آمریکا و هدایت نظامیان این کشور طراحی شد اما با گذر زمان در اختیار عموم مردم قرار گرفت و رسما در 8 دسامبر 1993 ازسوی وزارت دفاع اعلام شد.

به گزارش «ایسنا» این سامانه با بهره گیری از 24 ماهواره، شبکه ای را ساخته است که می تواند طول و عرض و ارتفاع جغرافیایی اشیا را بین 10 تا 100 متر مشخص کند. سامانه ماهواره ای موقعیت یاب جهانی که ناوستار(Navstar) نیز نامیده می شود می تواند به صورت 24 ساعته در تمام شرایط و در همه نقاط دنیا قابل استفاده باشد. سامانه موقعیت یاب جهانی قادر به ارائه خدماتی از جمله ناوبری جهانی، موقعیت یابی و سرویس های زمانی است. کشورهای مختلف طی سال های گذشته به دلایل امنیتی تلاش کردند تا جایی که ممکن است استفاده از این سامانه را محدود کنند چون در هر حال امکان بهره برداری از آن توسط کشورهای رقیب در وضعیت تخاصم و جنگ سرد وجود دارد. به همین دلیل روسیه سامانه مکان یابی مخصوص به خود به نام گلوناس(Glonass) را راه اندازی کرده و علاوه بر نظامیان، مردم عادی را نیز تشویق می کنند تا آن را جایگزین جی پی اس آمریکا کنند. اروپا نیز به عواقب احتمالی قطع سامانه جی پی اس و خطرات ناشی از آن واقف است و سامانه مکان یابی گالیلئو(Galileo) را طراحی کرده تا از وابستگی خود به فناوری های آمریکایی یا روسی بکاهد.