همچنان خانواده ایرانی و بازنمایی آن، مساله روزگار ماست. رویکردهای رئالیستی به روایت، چندان بخت آن را نمی یابند که بحران های جامعه را کانونی کنند و نوری بر آن بتابانند. می توان اغلب آثار تولید شده در این واقعیت گرایی فزاینده را بازتولید همان نظام زیباشناسی حاکم دانست که خود از دلایل ادامه یافتن وضعیت موجود است. این البته برای تماشاگر ساده پسند این روزهای ما امر مبارکی است که به تماشای آثاری بنشیند که روایتی سرراست دارند و بازتاب دقیقی باشند از اجتماع و آن چنان تلاش توان افزایی از برای فهم را طلب نکنند. از قضا در همین مصالحه با نظم زیباشناسانه حاکم است که مقاومت چندانی شکل نمی یابد و مناسبات ناعادلانه