شامگاه یکشنبه گذشته داوران جشنواره سینما حقیقت، برگزیدگان این دوره از جشنواره را معرفی کردند و به کار این رویداد یک هفته ای پایان دادند. اتفاق مهم در جشنواره امسال، گسترش استقبال عمومی از آن بود. اگرچه سال های گذشته نیز علاقه مندان سینما به پردیس چارسو می آمدند تا تماشاگر بضاعت جشنواره سینما حقیقت باشند و فیلم های راه یافته به بخش های مختلف این جشنواره را تماشا کنند و تعدادشان هم کم نبود اما امسال شمار حاضران در چارسو بیش از همیشه بود و در بسیاری از سانس ها علاقه مندان سینما جایی برای نشستن و حتی ایستادن در پله ها و راهروهای سالن ها نداشتند.

در کنار این موضوع، اتفاق مهم دیگر نمایش برخی از فیلم ها بود که نظر مثبت منتقدان و مخاطبان بسیاری را جلب کرد. سال گذشته نیز نمایش برخی از فیلم های تاریخی به ویژه در حوزه تاریخ معاصر، رنگ و روی متفاوتی برای جشنواره ایجاد کرده بود، شاید همین موضوع باعث شد تا امسال تماشاگران به مراتب بیشتری در صف های طولانی چارسو بایستند و تماشای مستندهای ایرانی و خارجی را به انتظار بنشینند. با همه این حرف ها اما میراث جشنواره سینما حقیقت در سال 97 تثبیت موقعیت فیلم مستند به عنوان یک ژانر مهم در سینمای ایران بود. فیلم مستند در سال های اخیر نسبت به دوران گذشته موقعیت متفاوتی پیدا کرده و بسیاری از علاقه مندان هنر هفتم به آن روی خوش نشان می دهند.

در روزگاری که سینمای ایران با آسیب های فراوانی روبه روست و کمدی های نازل در عرصه سینما یکه تازی می کنند تولید مستندهایی که شگفتی مخاطبان را برانگیخته اتفاق مهمی است. امسال در جشنواره سینما حقیقت فیلم هایی روی پرده رفتند که با اقبال مردمی روبه رو شدند و بی تردید تزریق آنها به سینمای بدنه و اکران روی پرده نقره ای می تواند حال و هوای سینما را دگرگون کند.البته قرار است آثار برگزیده به سیاق سال گذشته در گروه هنر و تجربه نمایش داده شوند. با این حال در جشنواره امسال فیلم هایی به نمایش درآمدند که به رغم ویژگی های قابل توجه خود نتوانستند نظر هیات داوران را جلب کنند و به همین دلیل به نگاه داوران این رویداد احترام می گذاریم و در این فرصت به معرفی فیلم های برگزیده و فیلمسازانشان می پردازیم تا مخاطبان این صفحه را با مستندهای بلند و مهم این جشنواره آشنا کنیم.