23 دسامبر 1947 ترانزیستور در آزمایشگاه بل به نمایش گذاشته شد. پس از پایان جنگ جهانی دوم، ماروین کلی، رئیس آزمایشگاه، تیمی از دانشمندان را به منظور ساخت و توسعه یک سوئیچ نیمه رسانای حالت جامد برای جایگزینی با لوله خلا مشکل ساز گرد هم آورد و دانشمند تئوریست جوانی به نام بیل شاکلی نیز به عنوان رهبر تیم انتخاب شد. شاکلی همچنین فیزیکدانی تجربی به نام والتر براتین که قابلیت ساخت یا تعمیر تقریبا همه چیز را داشت و نیز فیزیکدانی نظری به نام جان باردین را برای حضور در تیم انتخاب کرد و نهایتا با اضافه شدن ترکیبی انتخابی از فیزیکدان ها، شیمیدان ها و مهندسان، ترکیب تیم تکمیل شد.

تیمی متنوع و در عین حال به هم پیوسته. در این بین ساخت رادار در جنگ جهانی دوم، پیشرفت قابل توجهی در تحقیقات مواد نیمه رسانا ایجاد کرده بود که گروه می توانستند از آن بهره بگیرند.در بهار سال 1945، شاکلی با تکیه بر «اثر میدانی» دستگاهی را طراحی کرد که امید داشت اولین تقویت کننده نیمه رسانا باشد. دستگاه او استوانه ای کوچک بود که با لایه نازکی از سیلیکون پوشیده شده و در نزدیکی یک صفحه کوچک فلزی نصب شده بود؛ اما این دستگاه که از نظر سایرین، ایده بسیار مضحکی بود، عملکردی نشان نداد. بنابراین شاکلی، مسوولیت این کار را به باردین و براتین محول کرد تا راه چاره ای بیابند؛ اما ازآنجاکه خود به تنهایی در منزل برروی ایده اش کار می کرد، نظارتی روی این تیم دو نفره نداشت.در این میان، باردین و براتین همکاران بسیار خوبی برای یکدیگر شدند. باردین که یک تئوریست بود، آزمایش ها را طراحی و نتایج آنها را تفسیر می کرد. براتین نیز به ساخت و انجام آزمایش ها می پرداخت.

تا اینکه در پاییز سال 1947، براتین تصمیم به غوطه ورکردن کل دستگاه طراحی شده درون یک لوله آب کرد که به طور شگفت آوری به کسب عملکرد در دستگاه انجامید؛ البته تنها به مقدار کمی.براتین با این فکر که لایه مایع باعث کاهش سرعت دستگاه می شود، آزمایش را با استفاده از طلا روی ژرمانیوم و حذف لایه مایع تکرار کرد. دستگاه دوباره عملکرد خود را از دست داد؛ اما این تیم دو نفره این طراحی را به عنوان نقطه آغاز کار خود قرار داده و آزمایش ها را از سر گرفتند.تنها کمی قبل از کریسمس، باردین کشفی تاریخی انجام داد. درحالی که همه معتقد به رفتار الکترون ها به شکل کریستالی بودند، باردین کشف کرد که این نظر اشتباه است و در واقع الکترون ها مانعی را در سطح تشکیل می دهند. این پیشرفت غیرمنتظره دقیقا همان چیزی بود که آنها به آن نیاز داشتند. باردین و براتین بدون اطلاع دادن به شاکلی درمورد تغییرات اعمالی در مطالعاتشان، کار خود را ادامه دادند و در 16 دسامبر سال 1947، موفق به ساخت اولین ترانزیستور حالت جامد به نام ترانزیستور تماس نقطه ای با استفاده از نوارهای فویلی طلا روی یک مثلث پلاستیکی در تماس با ورقه ای از ژرمانیوم، شدند.