تهران سال هاست وقتی از سرمایه گذاری در اقتصاد کشور صحبت می شود، اولویت به سمت مواردی می رود که به عنوان مزیت های نسبی اقتصاد ایران از آن یاد می شود؛ یعنی حوزه نفت و انرژی، محصولات پتروشیمی و مواد معدنی. چرا این حوزه ها مزیت نسبی ایران است؟ چون این منابع زیرزمینی مورد نیاز کشورهای خارجی بوده و در بازارهای بین المللی به خوبی قیمت گذاری می شوند و مهم تر اینکه، عرضه آنها محدود به تعداد معدودی کشور خاص است، اما در کل جهان مورد تقاضا هستند. حال سوال این است آیا باید به این تعریف وارداتی از مزیت های نسبی ایران اکتفا کرد، آیا باید بگذاریم دیگران مزیت های نسبی ما را تعیین کنند؟