من هشت سال از عمرم را صرف ایده ای نوآورانه کردم که می دانستم به درد می خورد. ایده من نه تنها وعده های تکنولوژیک بلکه ارزش اجتماعی نیز داشت. این ایده به افراد کمک می کرد تا در مهم ترین و تاثیرگذارترین خیریه ها در کشور شرکت کنند؛ اما من اجازه دادم تا این ایده در نطفه خفه شود.

بزرگ ترین دلیل تردید من ترس، مشغله زیاد یا تنبلی یا هیچ کدام از سایر موانع طبیعی دیگر برای کارآفرینی نبود. دلیل من چیز دیگری بود. من این ایده را پیگیری نکردم، چرا که به نظرم ایده ای بدیهی به نظر می آمد. این مساله آن قدر برای من روشن بود که متقاعد شده بودم که فرد دیگری این ایده را عملی خواهد کرد. بنابراین تصور می کردم که این کار تلف کردن زمان و انرژی برای من خواهد بود.