در دوران پهلوی اول اساس اقتصاد ایران را اقتصاد روستایی تشکیل می داد و سلطه فئودالیسم همچنان در دهات ایران حکمفرما بود. اکثریت تام کشاورزان فاقد زمین بودند و از محصولی که به دست می آوردند؛ یک دوم تا چهار پنجم به آنان تعلق می گرفت و بقیه را مالک تصاحب می کرد. به علاوه کشاورز مجبور بود که به مالک زمین بیگاری بدهد و عوارض جنسی نظیر مرغ، گوسفند، تخم مرغ، روغن و هیزم و غیره را مجانا برای مالک فراهم کند. حق تعیین کدخدا جزو حقوق مالک بود و کشاورزان از هرگونه حقوق اجتماعی محروم بودند. عمده ترین ابزارهای کار در کشاورزی مانند سابق، خیش، شن شکن با دندانه های چوبی و گاهی فلزی، بیل و کلوخ کوب بود و ماشین آلات کشاورزی جدید به ندرت دیده می شد.