«با انتشار اطلاعیه سندیکای نویسندگان و خبرنگاران تصور عمومی این بود که مقدمات کار مذاکره سندیکا با دولت خاتمه یافته است؛ درحالی که درست در همان لحظات مشکلات بزرگ درحال شکل گرفتن بود زیرا به محض اینکه نگارنده پا به سالن هیات تحریریه روزنامه اطلاعات گذاشتم با یک بحران شدید مواجه شدم. همه دوستانم دست از کار کشیده بودند و بهت زده به اتاق هیات سردبیری چشم دوخته بودند، در آن اتاق غیر از دوستان تحریری یک نفر دیگر هم نشسته بود که لباس نظامی به تن داشت. مطلب فورا برای من روشن شد و دیگر نیازی به توضیح دوستان نداشتم.

فورا به وسیله تلفن نخست وزیری را گرفتم و خواستم با نخست وزیر یا وزیر مشاور در امور اجرایی تماس بگیرم؛ ولی متاسفانه ممکن نشد. بعدا فهمیدم که قبل از ورود من به تحریریه اطلاعات موضوع را به اطلاع آقای نخست وزیر رسانده بودند. در «قطعنامه مشترک نویسندگان، کارکنان اداری و کارگران فنی روزنامه های آیندگان، اطلاعات و کیهان» آمده بود: «به رغم ادعای رئیس دولت مبنی بر عدم حضور سانسور در مطبوعات متاسفانه مطبوعات ایران به ویژه روزنامه های کثیرالانتشار عصر و صبح کماکان تحت فشار سانسور و خفقان آزاردهنده ای از سوی مقامات دولتی و انتظامی هستند. از سویی وزیر اطلاعات و جهانگردی در پی سخنان رئیس دولت مبنی بر نبود سانسور مطبوعات در گفت وگوهای رادیو تلویزیونی خود پیاپی از عدم حضور سانسور در مطبوعات سخن می گوید و در عین حال اظهار امیدواری می کند که در یک فضای بدون سانسور و خفقان صحبت از مطبوعات آزاد داشته باشیم؛ لکن همه این گفت وگوهای نمایشی هیچ گاه از قوه به فعل در نیامده اند و نویسندگان مطبوعات ایران کماکان تحت فشار مستقیم عناصر دولت هستند و به ویژه روزنامه های ایران هر روز صبح دستورالعملی درباره چاپ، عدم چاپ، انتخاب تیتر و موضوع و حتی با تعیین اندازه های حروف و ستون همچنین قلب واقعیت های موجود دریافت می کنند.

با چنین دستورالعمل هرروزه ای نویسندگان روزنامه ها می کوشند که زیر بار تحمیل های وزارت اطلاعات، فرمانداری نظامی و به طور کلی عوامل قوه مجریه نروند؛ لکن فشار به حدی است که متاسفانه در این فضای مسموم هیچ گاه نمی توان مطبوعات منزه و سالمی به پیشگاه ملت شریف ایران عرضه کرد و هرچند که نویسندگان می کوشند که واقعیت ها را به چاپ برسانند توسط مقامات دولتی و انتظامی طی تماس های حضوری و تلفن های پیاپی تهدید می شوند. در این فضای آلوده نویسندگان کوشیده اند شریف باقی بمانند؛ اما این حفظ شرف ظاهرا به مقامات دولتی و انتظامی سخت گران می آید تا آنجا که بالاخره صبح روز چهارشنبه نوزدهم مهرماه 1357 فرمانداری نظامی تهران و حومه با فرستادن دو مامور با درجه سرگردی و سرهنگی به روزنامه های کیهان و اطلاعات تصمیم می گیرد که دقیقا چاپ روزنامه های کثیرالانتشار عصر ایران را زیر نظر داشته باشند و چاپ هرگونه مطلب و عکسی با نظر مستقیم آنان انجام بگیرد. »