. دو سال پیش پژوهشی درباره جوامع محلی و قاچاق کالا انجام شد و در آن با 50 جوانی که کالای قاچاق را جابه جا می کردند و تحت عنوان شوتی شناخته می شوند، مصاحبه کردم. آنها گفتند که صاحبان کالای قاچاق را نمی شناسند؛ چون درآمد «زیاد، پرخطر و ناپایدار را به درآمد کم و پایدار» ترجیح می دهند، کالای قاچاق را جابه جا می کنند.

آنها در پاسخ به اینکه چرا در شرکت های پارس جنوبی مشغول به کار نشده اند، اذعان کردند که «ما اگر به شرکت ها برویم، باید کارگر ساده ای باشیم، با روزی 12 ساعت کار و حداکثر دو میلیون دستمزد آن هم معلوم نیست چند ماه یک بار پرداخت شود؛ درحالی که با جابه جایی کالای قاچاق در زمان کم،