چشمان ورم کرده و کبودش را که در آینه نگاه می کرد، ناامید و مستاصل به دنبال راهی برای نجات خود از دست اعتیاد، کتک، خیانت، فقر، افترا و توهین شریک زندگی اش می گشت؛ اما نه تنها راهی به ذهنش نرسید؛ بلکه با هر کسی هم که مشورت می کرد، پاسخی جز این نشنید: با لباس سفید عروسی رفتی، باید با کفن برگردی، باید بسازی و بسوزی. اگر شکایت بکنی حق را به مرد می دهند. مهریه را نه کسی داده، نه کسی گرفته. از دیدن بچه ات محروم می شوی؛ پس بهتر است تحمل کنی و دم نزنی و به زندگی ات ادامه بدهی. هر روز به امید اینکه اوضاع بهتر خواهد شد، سر می کرد؛ اما هرچه می گذشت؛ نه تنها از میزان بدبختی هایش کم نمی شد؛ بلکه با افزایش خشونت ها و رفتارهای دیوانه وار همسرش، حال و روزش بدتر هم می شد.