سال 2003، یک پژوهشگر محیط زیست هندی به نام نارایانا پیساپتی یک روند هشداردهنده را مشاهده کرد: سطح آب های زیرزمینی در منطقه حیدرآباد به سرعت در حال کاهش بود. او به بررسی میزان بارش ها پرداخت اما به چیزی که وضعیت موجود را توجیه کند، نرسید. با بررسی های عمیق تر، مشخص شد که ایراد کار از تغییر روش های کشاورزی منطقه است. بسیاری از کشاورزان ناحیه، دست از کشت ارزن برداشته بودند (محصولی بومی که به عنوان غذای مردم فقیر شناخته می شد) و به جای آن برنجی می کاشتند که 60 برابر آب بیشتری مصرف می کرد. از طرفی به دلیل یارانه ای و ارزان بودن برق، پمپ های چاه های کشاورزان به طور دائم در حال کار بود و آب را به مزارع آنها می کشاند.