وقتی بحث مطالبات اقشار و گروه هایی از جامعه مانند کارگران و دانشجویان و چگونگی طرح درست آنها مطرح می شود، باید به شدت و نوع اعتراض آنها توجه کرد. گاهی اوقات خواسته های کوچک صنفی مطرح است که می توان این خواسته ها را از طرق معمول اعلام کرد؛ مثلا می توان از طریق شوراهای موجود و نمایندگانی که انتخاب می شوند و مذاکره با مسئولان این مسئله را پیش برد. گاهی اوقات اعتراضاتی جدی تر در میان است و نمونه اش اعتراض به تاخیر طولانی مدت در دریافت حقوق است. واقعیت این است که اگر خود را به جای کارگری بگذاریم که چند ماه است حقوق نگرفته و از مسئولان کارخانه بی توجهی دیده است، می توانیم انتظار آن را داشته باشیم که اعتراضاتش جدی تر باشد. متاسفانه در قوانین عادی ما حق اعتراضات کارگری و شیوه طرح آنها تبیین نشده و به رسمیت شناخته نشده است که واقعا جای آن دارد که روی این مسئله کار شود.

قانون کار با وجود آنکه حمایت خوبی از کارگران به عمل آورده، این بخش را ندارد و به همین دلیل مسئله اعتراض در آن مبهم مانده است. به نظر من جای آن است که دست کم آیین نامه ها و قوانین مناسبی وضع شود و قانون، اعتراضات کارگری را به رسمیت بشناسد. البته اعتراض باید چارچوب داشته باشد و مخل نظم عمومی نباشد و باعث ضرر و زیان به کارخانه، اموال عمومی یا امنیت شهروندان نشود. طبیعی است که ضوابطی در این باره در همه جای دنیا وجود دارد؛ ولی اصل اینکه حق اعتراض کارگری به رسمیت شناخته شود، در بسیاری از نقاط دنیا در قوانین وجود دارد که در کشور ما جای آن خالی مانده است. دانشجویان را نیز به همین ترتیب می توان به عنوان یک گروه صنفی مورد توجه قرار داد. در مواردی که دانشجویان مشکلات صنفی دارند، از طریق نماینده هایشان و به روش های مناسب آن مشکلات و خواسته ها را به گوش مسئولان می رسانند؛ ولی گاهی واقعا اعتراضات جدی تری وجود دارد و مسئولی که باید آن اعتراضات را بشنود، ممکن است به اصطلاح گوشش بدهکار نباشد. طبیعی است که باید قانون حق اعتراضات جدی تر را به رسمیت بشناسد