به اعتقاد من جشنواره فیلم فجر محلی برای ظهور و بروز استعدادهای جوانان شده و در چند سال اخیر ذوق و شوق فراوانی در آنها به وجود آورده و آنها برای اینکه فیلم شان را به رقابت در این رویداد برسانند تلاش زیادی می کنند و همه هم و غم خود را به کار می گیرند تا فیلم شان را در جشنواره به تماشا بگذارند. در سال های دور برای همه مردم و خصوصا فیلمسازان جشنواره با ذوق و شوق عجیبی همراه بود و این روند تا دهه هفتاد هم ادامه داشت اما به تدریج که مسیر فیلمسازی سهل تر شد و دیجیتال جای نگاتیو را گرفت، از شور و ذوق این رویداد هم کاسته شد و اساسا سینما شکل و شمایل متفاوتی پیدا کرد. ساخت فیلم در سینما سختی گذشته را ندارد؛ آن زمان که فیلمبرداری با نگاتیو انجام می شد کارگردان فرصت برداشت زیادی نداشت اما امروز 30 برداشت هم در کار می شود. با دیجیتال شدن سینما مراحل صداگذاری و میکس هم تفاوت پیدا کرده؛ از خاطرم نمی رود برای فیلم «مهاجران» شب قبل از نمایش فیلم در جشنواره پروژکتور آقای روبیک منصوری سوخت و من با هزار نوع بدبختی فیلم را برای نمایش در جشنواره آماده کردم و در نهایت فیلم ناسینک در این رویداد نمایش داده شد و به ساعت مقرر هم نرسید. اما این روزها فیلمسازان این مشقت ها را ندارند. راستش را بخواهید جشنواره برای من آن ذوق و شوق گذشته را ندارد. به خاطر ضربه هایی که از این رویداد هنگام نمایش فیلم های «مارال» و «مهاجران» دیدم یا «خانه خلوت» در 12 بخش کاندیدای دریافت جایزه شد اما صبح روز بعد تنها در یک بخش جایزه گرفت به همین جهت اشتیاق حضور در این رویداد را ندارم اما برای جوان ها که تلاش های شان در این رویداد دیده می شود، خوشحالم. ای کاش در آستانه چهلمین سال انقلاب و سی هفت سالگی جشنواره فیلم فجر، فیلم «آشغال های دوست داشتنی» محسن امیر یوسفی در این رویداد نمایش داده می شد. واقعا نمی دانم دوستان برگزار کننده جشنواره نگران چه چیزی در این فیلم هستند؟ فیلم های به مراتب با کیفیت پایین در جشنواره نمایش داده شدند. هیچ مشکلی هم برای جامعه و کشور به وجود نیاوردند؛ نمی دانم پیچیدگی این فیلم برای چیست؟ ای کاش دوستان و دبیر جشنواره نسبت به این فیلم رافت نشان می دانند و از خودگذشتگی می کردند.