موزه ملی ایران به ویژه بخش باستانی آن نیاز به بازسازی و نوسازی کامل دارد. این گنجینه بسیار باارزش که مادر تمامی موزه های دیگر کشور محسوب می شود، مقصد اول بسیاری از گردشگرانی است که از تهران بازدید می کنند. می توان گفت که این موزه با گنجینه بی مانندی که در درون خود دارد، باید معرف و تصویر تمام نمای تاریخ و فرهنگ کشور باشد و دقیقا به همین دلیل باید در شرایطی بهتر از آنچه امروز هست، مدیریت شود.

از زمان ساخت بنای بسیار ارزشمند «موزه ایران باستان» چندین دهه می گذرد و این بنا نیازمند نوسازی کلی و به روز شدن همه ارکان آن از صدر تا ذیل است. تاسیسات، کفپوش ها، سیستم الکتریکی، حفاظت و دوربین ها، نورپردازی و… همگی نیاز به نوسازی و تعویض دارند.

روش های جدید در نگه داشتن پوسته بناهای ارزشمند و نوسازی و مقاوم سازی درون آنها امری معمول و البته لازم و ضروری است که موجب طول عمر بیشتر و البته حفظ و حراست از آن می شود. در کنار این نوسازی و بازسازی کلی نیاز به تجدیدنظر در ساختار و روش های مدیریتی آن بیش از گذشته احساس می شود.

قفسه ها و ویترین ها و نورپردازی و شیوه به نمایش گذاشتن اشیا، کهنه و متعلق به دوران قدیم موزه داری است. اطلاعاتی که در ویترین ها نهاده شده با بی سلیقگی و بی حوصلگی تهیه شده اند. فضای موزه گویی در چند دهه پیش متوقف و گرد رخوت بر همه چیز پاشیده شده است. تغییرات مدیریتی در ریاست سازمان میراث، تفاوتی در نگاه مسوولان به این مجموعه ارزشمند ایجاد نمی کند. کار همیشه بر همان روال جلو می رود. اگر بناست اطلاعاتی به بازدیدکنندگان داده شود، کار با یک بنر بدشکل و بدرنگ یا یک کاغذ A4 پرینت شده راه می افتد، بیش از این لازم نمی دانند که برای موزه ملی وقت بگذارند؛گویی مدیران مربوطه فراموش کرده اند که این گنجینه ارزشمند به امانت دراختیار آنان نهاد شده و آنان از خزانه عمومی دستمزد می گیرند تا از آن به بهترین شیوه حفظ و حراست کنند.

وضع در بخش اسلامی موزه کمی بهتر است. البته این تفاوت به دلیل دلسوزی و توجه متولیان به این بخش حادث نشده، ساختمان بخش اسلامی جوان تر از بخش باستانی است و به تبع آن از تجهیزات جدیدتر و امکانات مدرن تری برخوردار است.