صنعت غذا، صنعت بسیار گسترده ای است. در بخش هایی از این صنعت، مزیت های متعدد و متنوعی داریم و اگر بخواهیم در مجموع ارزیابی کنیم شاید یک درصد از آنها را از حالت بالقوه به بالفعل رسانده ایم. در حال حاضر، با اینکه در تحریم و مشکلات اقتصادی به سر می بریم، صنایع ما در سال های اخیر پیشرفت خوبی داشتند؛ صنعت غذا در نمایشگاهی مانند «آگروفود» بسیار خوب عمل کرد. در صنعت غذا از نظر تحقیق و توسعه، بسته بندی، حضور در بازار جهانی، به دلیل کارآفرینان و افراد بزرگی که در این بخش هستند، حرف اول را می زنیم. صنعت غذا بین 10 صادرکننده اول کشور در 50 سال گذشته، همیشه حضور داشته و این موضوع نشان دهنده ظرفیت بالای این بخش است؛ چراکه غذا یک نیاز روزانه است و انسان ها به غذا نیاز دارند.

همچنین کشور ما آب، خاک و آفتاب خاص خود را دارد و چهار فصل است. مرز بین کویر و کوهستان موجب شده که سردی کوهستان و داغی کویر را توامان داشته باشیم و این تناقض محیطی و آفتاب در کشور باعث می شود که میوه ها، سبزی ها، گیاهان دارویی و مواد غذایی و محصولات خاص مانند زعفران طعم، عطر و کیفیت خاص خودشان را داشته باشند. در حوزه تولید زعفران، چشم انداز متفاوتی وجود دارد؛ ما یک گروه بسیار فعال در تشکل ها هستیم که می توان به اتحادیه صادرکنندگان گیاهان دارویی، صمغ های نباتی و زعفران، شورای ملی زعفران، کمیسیون کشاورزی و آب و صنایع غذایی اتاق بازرگانی خراسان رضوی و انجمن ارگانیک و صادرکنندگان نمونه کشور و… اشاره کرد که از طریق این گروه ها، پیشنهادهای مختلفی را در این حوزه ارائه می دهیم اما یک همراهی موثر، می تواند نقطه عطف باشد. در گذشته، شاهد حمایت هایی از بانک، حوزه های مالیاتی، اقتصادی، تامین اجتماعی و کارآفرینی و وزارت کار بودیم، اما اکنون این حمایت ها به ندرت اتفاق می افتد؛ در صورتی که شرایط حمایتی باید در همه رشته ها براساس اولویت بندی مزیت های رقابتی ایجاد شود، اما وجود ندارد. باید برای همه بخش هایی که می توانند در توسعه اقتصادی، اشتغال و ارزش افزوده مزیت ایجاد کنند، فرصت رشد ممکن شود. متاسفانه، در کشور ما برخی از اقداماتی که بخش های دولتی یا حتی بخش خصوصی و تشکل ها انجام می دهند، پوپولیستی است. متاسفانه ممکن است این اقدامات پوپولیستی (یا جایگاه خواهی) موجب شود عده ای از افراد، چیزی را بخواهند که منشا رانت در کشور است. وزارتخانه های صمت، جهادکشاورزی و اقتصاد باید هم افزایی داشته و دست به دست هم دهند تا محصولات ما یک برنامه حداقل 5-4 ساله داشته باشند. ما باید تولید توسعه ای داشته باشیم، اما ماشین اقتصاد ایران بر مبنای جهش صادراتی و توسعه صادرات تنظیم نشده است. در زمینه تحریم های موجود نیز باید گفت ما دو نوع تحریم داریم؛ تحریم داخلی و تحریم خارجی. تحریم داخلی قوانین و دستورالعمل هایی است که بدون مشورت بخش خصوصی تهیه می شود؛ ما امروز تحریم هستیم. بنابراین، باید واقعیت را بپذیریم که در چرخه ای با مشکلاتی قرار گرفته ایم که عبور از این موانع و مشکلات (برای مثال مساله انتقال ارز) بسیار دشوار است. صادرات به صورت واقعی انجام نمی شود و سیاست گذاری در ارز نیمایی به درستی اتفاق نمی افتد.در زمینه رفع این موانع و مشکلات، تنها مطالبه ای که از دولتمردان داریم حذف سیاست های مداخله گر است. در سال 1376 در روز ملی صادرات(29 مهرماه) مدیرعامل یکی از شرکت ها خطاب به رئیس جمهور وقت گفت: «یک کاری کنید که ما بتوانیم صادر کنیم.» در آن زمان اگر متوجه بودیم که 200 میلیارد دلار صادرات موجب می شود ما نه تنها مشکل اشتغال نداشته باشیم بلکه باید نیروی کار خارجی نیز می آوردیم، امروز مشکل اشتغال، نرخ ارز و روابط اقتصادی و سیاسی نداشتیم. بنده، 9 دوره صادرکننده نمونه ملی کشور و یک فروشنده هستم. در نهایت، به این نتیجه رسیدم که باید کالای خودم را تولید کرده و توسعه دهم و در این زمینه باید به بسته بندی، کیفیت ، ارزش افزوده و همه مواردی که لازم است تا مشتری کالای تولیدشده را بپسندد، توجه کنم.