مراحل مقدماتی توسعه در ایران در اواخر قاجار با شکل گیری نهادهای اداری و بوروکراتیک، به طور بسیار نامحسوس شروع شد و در دوران پهلوی اول و دوم به طور ملموسی شدت یافت. به خصوص در زمان پهلوی اول با شکل گیری دستگاه های بوروکراتیک عریض و طویل، به برنامه نوسازی توجه بسیار زیادی شد و در زمان پهلوی دوم با اجرای برنامه های نوسازی که عموما با فشارهای قدرت های خارجی برای مقابله با نفوذ بلوک شرق در ایران و با هدف ادغام کردن دستگاه ها و ساختارهای سیاسی و اقتصادی درون ایران در نظام سرمایه داری، به صورت یک برنامه منسجم اصلاحاتی که به حاکمیت ایران تحمیل شد، به اوج خود رسید.