در دولت های پس از انقلاب، بیش از دو برابر تعداد واحدهای مسکونی موجود در انواع بافت های فرسوده و ناکارآمد، مسکن تولید شده است. اما موضوع بدمسکنی در سکونتگاه های کم برخوردار شهرهای مختلف کشور همچنان پابرجاست و به نظر نمی آید با ادامه روندهای گذشته، قابل حل باشد.

علت این موضوع آن است که تولید مسکن به عنوان امری مستقل از اصلاح و نوسازی بافت های شهری دنبال شده و در اراضی در اختیار که با کمترین موانع اجرایی رو به رو بوده و امکان تولید انبوه را میسر می کرده، به این کار مبادرت شده و با هدایت جریان سرمایه و زندگی به خارج از شهرها و محدوده های نوبنیاد و وابسته به شهرهای مادر، از نظر اشتغال و