عباس عطار، عکاس واقعه نگار

عباس عطار، از چهره های سرشناس عکاسی پنجم اردیبهشت سال جاری چشم بر جهان فروبست. او زاده 1323 درسیستان بود. عطار در 1981 به مگنوم فوتوز (آژانس عکس مگنوم) پیوست و در 1985 عضو تمام وقت مگنوم شد؛ همچنین از 1998 تا 2001 رئیس دوره ای مگنوم بود. او که در جهان با نام «عباس» یا «عباس مگنوم» شهرت دارد بین سال های 1357 تا 1359 از پشت دوربین عکاسی اش به انقلاب اسلامی ایران نگریست و لحظات به یادماندنی انقلاب اسلامی را به ثبت رساند و به گفته خودش، برای تاریخ، عکس گرفت.

وی که دانش آموخته رشته مطبوعات و ارتباطات در انگلستان بود، در سال 1361 پس از آنکه عکس هایش از انقلاب ایران وی را به شهرت رساند، به آژانس عکس «مگنوم» پیوست؛ یکی از معتبرترین آژانس های عکس جهان که توسط عکاس مشهور فرانسوی «هنری کارتیه برسون» به همراه «رابرت کاپا» و تعدادی از عکاسان جنگ تشکیل شده بود و برجسته ترین عکاسان جهان عکس های وقایع مهم سیاسی و اجتماعی دنیا را در آن عرضه می کردند.عباس بعدها در سفر به ایران مجموعه عکس های خود از حوادث انقلاب را در کتابی با عنوان «روزشمار ایران 2002-1971» منتشر کرد که علاوه بر عکس ها، یادداشت های روزانه وی را نیز شامل می شد. عطار در گفت وگو با باشگاه عکاسان جوان ضمن اشاره به حضورش در وقایع انقلاب 1357 گفته بود: «تاریخ نگاری بعدها به وجود می آید من فقط در آن لحظه در آن مکان ها بودم، من تاریخ نگار لحظاتی هستم که در آنها قرار گرفته ام نه در همه موارد. من هر چیزی را که دوربینم دیده گرفته ام.

من یک کوچه را دیدم نه کل خیابان را.عکاسی به معنای فتوگرافی یعنی کسی که با نور می نویسد. از من وقتی می پرسند، فتوژورنالیست هستی یا آرتیست، می گویم فتوگراف هستم. به این معنی که من با نور می نویسم. بعضی ها با نور نقاشی می کنند به این معنی که یک عکس می گیرند و آن عکس هم فقط برای آویختن از دیوار است و تمام می شود. من سعی می کنم عکسی که می گیرم علاوه بر اینکه روی دیوار می رود مهم تر از آن باشد و در سکانس های مختلف وجود داشته باشد. مثل نویسنده ای که با کلمه پاراگراف نویسی می کند من هم با عکس هایم بنویسم.کتاب های من فقط عکس نیستند بلکه همیشه در کتاب های من دیالوگ هایی بین عکس ها وجود دارد. عکس های من همیشه درحال دیالوگ باهم هستند و فتوگرافی به این معناست و من فتوگراف هستم. کارهای خصوصی من همیشه سیاه وسفید بوده است. چون دنیا رنگی است من انتخاب می کنم که سیاه و سفید نشانش بدهم. »

بحران مالی 1929 که بزرگ ترین بحران در نوع خود طی قرن بیستم بوده ضربه ای مهلک به دست اندرکاران و مدیران شرکت های آمریکایی وارد کرد. هنگامی که به قدرت رسید در سال 1933 با تقسیم بانک ها به تجاری و سرمایه گذاری، موجب مهار سوداگری بانکداران در بازارهای مالی شد که می توانستند سپرده های مشتریان را به مخاطره اندازند. او بانک های این کشور را از ششم فوریه سال 1933 به مدت 10 روز تعطیل کرد؛ زیرا پیش از این روز، مردم برای بیرون کشیدن پس اندازهای خود به بانک ها هجوم برده بودند. به علاوه، موجودی بانک ها برای پرداخت ها کافی نبود و مقابل بانک ها صف های طولانی تشکیل شده بود و بیم آن می رفت که همین صفوف تبدیل به تظاهرات، شورش و عصیان شود.