سقوط بویینگ 707 ارتش و شهادت 15 نفر از فرزندان این سرزمین در شرایطی که هواپیما حامل گوشت از مقصد قرقیزستان به کشور جهت رفع نیازهای داخلی، کنترل نابسامانی قیمتی این روزهای بازار گوشت، افزایش رفاه و کاهش رنج مردم بوده است، با خبر احتمال اشتباه محاسباتی یکی از زبده ترین خلبانان نیروی هوایی ارتش در فرود هواپیما در ذهن مرور می کنم. ساعاتی نمی گذرد که خبر افزایش میزان قاچاق دام زنده از کشور به 4.5 برابر در هشت ماهه ابتدایی سال 97 نسبت به بازه زمانی مشابه در سال 96، چون آواری بر ذهن خسته ام خراب می شود. به راستی ما را چه می شود که این گونه یکدیگر را فراموش کرده ایم؟ فشار خردکننده اقتصادی اخیر را بر معاش و معیشت هم میهنانمان به روشنی به چشم می بینیم و هر روز اخبار احتکارهای جدید و بزم کاسبان تحریم ها را به گوش می شنویم؟ حتی اگر سهم تقصیر دولت در مدیریت ناصحیح منابع محدود کشور را در ماه های اخیر بپذیریم، با هزینه های هنگفت نحوه حضور و تعامل منطقه ای دست کم بخشی از مدیریت در شرایطی که کشور با چالش های جدی زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی دست به گریبان است، موافق نباشیم؛ درد و فقر روزافزون گروه های بیشتری از هم میهنانمان را که می بینیم؛ آیا رواست که صحنه هایی مانند این سقوط تاثربرانگیز پیش چشمانمان باشد و بخش هایی از همین مردم در سطوح متفاوت جامعه در قامت زامبی هایی باشند که جامه خیانت بر تن کرده اند؟ از سوی دیگر، بازتاب تاثیر تحریم ها در رسانه های جمعی بین المللی و با قابلیت اثرگذاری گسترده بر افکار عمومی جهانی تکلیفی است که تاکنون از سوی هم میهنان خارج یا داخل کشور جدی گرفته نشده است. تراژدی این سقوط دردآور را که سندی دیگر بر مظلومیت و تنهایی گلایه ها و رنج های این مردم از تحریم های یک جانبه، ناجوانمردانه و بی رحمانه دولت ایالات متحده است، به اطلاع وجدان بیدار جهانیان برسانیم.