در ساعت پنج و نیم صبح روز پنجشنبه 27 اکتبر - 12 روز قبل از انتخابات - مک کیب با ارسال ایمیلی گفت که لازم است تیم نیم سال ملاقاتی با من داشته باشند. من هیچ ذهنیتی در مورد اینکه جلسه در چه موردی است، نداشتم و البته با این وجود از دفترم خواستم که هرچه زودتر ترتیبات لازم را برای تشکیل جلسه انجام دهد. سپس در صبح همان روز لبخند زنان وارد اتاق کنفرانسی شدم که رهبران تیم نیم سال، حقوقدانان و مدیران اجرایی روی همان صندلی هایی نشسته بودند که قبلا و در مدت یک سالی که روی پرونده کلینتون تحقیق می کردیم، به طور منظم آنها را در همان محل ملاقات می کردم.

بلافاصله و در حالی که روی صندلی خودم جا به جا می شدم، گفتم: «اعضای گروه دوباره دور هم جمع شده اند.» بعد پرسیدم: «چه خبر؟»

مدت ها بود که این طوری لبخند نزده بودم.

اعضای تیم توضیح دادند که ظاهرا لپ تاپ واینر حاوی صدها هزار ایمیل ارسالی از سیستم ایمیل شخصی هیلاری کلینتون است. این می توانست گنجینه ای از ایمیل های کلینتون باشد. کلینتون در سال 2014 حدود سی هزار ایمیل را به وزارت خارجه بازگردانده و حدود سی هزار ایمیل دیگر را هم با این استدلال که شخصی هستند، حذف کرده بود. این گنجینه بسیار بیشتر از مجموع این دو دسته ایمیل های هیلاری کلینتون بود. اما موضوع دیگری که توجه اعضای تیم نیم سال را جلب کرد، این بود که آنها در تحقیقات شان هرگز نتوانسته بودند ایمیل هایی را از ماه های نخست مسئولیت خانم کلینتون در وزارت خارجه به دست بیاورند، دوره ای که او در آن مدت از سیستمBlackBerry AT&T استفاده می کرد. اعضای تیم تحقیق مشتاق بودند که آن ایمیل های اولیه را پیدا کنند، چون معتقد بودند اگر شاهد و مدرک مهمی وجود داشته باشد، احتمالا باید درون ایمیل هایی نهفته باشد که در شروع کار خانم کلینتون به عنوان وزیر خارجه رد و بدل شده و به دوره ای مربوط می شود که وی تازه ایمیل های شخصی خود را راه ا ندازی کرده بود. ما هرگز ایمیل های اولیه روی سیستم بلک بری را پیدا نکرده بودیم. شاید در این ایمیل های اولیه به خانم کلینتون گفته شده باشد که نباید از ایمیل شخصی استفاده کند و یا مطلع شده باشد که نحوه برخوردش با مسائل طبقه بندی شده، نامناسب است.