«مخالفت علیه شاه، در طول دهه 1970، افزایش یافت و طیف گسترده ای از جامعه ایران را دربر گرفت، از جمله نویسندگان، شعرا، روزنامه نگاران، استادان و دانشجویان، مارکسیست ها و آزادی خواهان ملی گرا، روشنفکران غیردینی، سنت گراها و تجددگرایان اسلامی که دلمشغولی های مشترک همه آنها، فقدان مشارکت سیاسی، ازبین رفتن استقلال ملی و نبود هویت فرهنگی- مذهبی در جامعه ای بود که به طور فزاینده ای رو به سمت غربی شدن می رفت».