زنگ زدم به سوفیا و گفتم: سوفیا… عشقم… نانمان توی روغن است. خیالت راحت که وضعمان توپ شد. از فردا می توانیم حالت ازدواج داشته باشیم و برویم دنبال زندگی مان.

سوفیا گفت: آخ جان! اختلاس مختلاس کردی؟ گفتم: نه.

گفت: رانت مانت گیرت آمده؟ گفتم: نه.

گفت: یکهو آقازاده مازاده شدی و می خواهی بزنی توی کار واردات؟ گفتم: نه.

گفت: داداش ماداشت مسئولی، چیزی شده است؟ گفتم: نه.

گفت: رفتی الکی گفتی می توانی جای تلگرام، پیام رسان راه بیندازی و وام میلیاردی دادند بهت که چاق وچله شوی؟ گفتم: نه.

گفت: رفتی پروژه گرفتی که به اوج برسی؟ گفتم: نه.

گفت: نکند الکی رفتی گفتی محمدرضا گلزار و بهرام رادانی و آنها هم گول خوردند و با تو قرارداد سینمایی بستند؟ گفتم: نه.

گفت: توی این هیروویری رفتی مربی تیم ملی شدی و پول وپله؟ گفتم: نه.

سوفیا گفت: ای درد بگیری. پس چه غلطی کردی که می گویی پولدار شدی؟

گفتم: دیروز دولت اعلام کرده: «برای هر جوان ایرانی در بودجه 98 - در حوزه ورزش و جوانان - مبلغ شش هزار تومان سرانه اختصاص داده شده است».

سوفیا گفت: ای خاک بر سر تو و عشق و چشم انداز آینده ات کنند. با شش هزار تومان سرانه که ساندویچ فری کثیف که هیچی، حتی نان و پنیر هم بهت نمی ماسد. گفتم: سوفیا… تو قدرنشناس و تنگ نظری. وقتی میلیاردمیلیارد بودجه خرج اتینا می شود، همین شش هزار تومان هم به من جوان ایرانی اختصاص پیدا کرده باید نه تنها کلاهم را بیندازم هوا که…

سوفیا گفت: آخر ای میدون دوم! ای عاشق بدبخت من! با شش هزار تومان یک بندری هم نمی توانی برای من تهیه کنی. گفتم: سوفیا! با این وضع مملکت استراتژی من استراتژی بندری است! شاید با شش هزار تومان نتوانم برات بندری ردیف کنم، ولی می توانم بندری برقصم برات. آ… آ… بیا وسط. در این لحظه صدای هق هق گریه از پشت تلفن آمد و سوفیا هق هق کنان گفت: میدون دوم! میدون دوم! وقتی سیاست مداران دوران من این اساتید هستند، چرا نباید تو عاشق من باشی؟!